De Vreemde eend....

“Wat ik doe ontstaat in de ruimte tussen mensen, niet in plannen of posities.”

Er zijn momenten waarop ik me een vreemde eend voel.Niet omdat ik buiten wil staan, maar omdat ik niet meer mee kan in bewegingen die voor mij niet kloppen.

Ik merk dat ik anders kijk.Niet vanuit beter weten, maar vanuit voelen.Mijn kompas zit niet in strategie, zichtbaarheid of succes, maar in afstemming. In de vraag: is dit zuiver?

Ik heb geleerd dat je veel kunt zeggen over bewustzijn, liefde of spiritualiteit. Maar voor mij zit de waarheid niet in woorden. Ze zit in gedrag. In hoe iemand omgaat met macht, met tempo, met ongemak, met een ander die niet meegaat.

Waar anderen versnellen, vertraag ik.Waar anderen richting bepalen, luister ik.Niet omdat ik geen visie heb, maar omdat ik ruimte wil laten voor wat zich wil tonen.

Ik hoef geen podium.Een podium zet iemand hoger en de ander lager.Ik wil naast mensen staan. In hetzelfde water. Op gelijke hoogte.

Wat mij raakt, is wanneer spiritualiteit een jas wordt die men aantrekt, maar weer uittrekt zodra het schuurt. Wanneer zachtheid verdwijnt op het moment dat iets niet loopt zoals gewenst. Dan voel ik iets in mij dichtgaan. Niet uit oordeel, maar uit bescherming van iets kostbaars.

Ik voel veel.Onderstromen. Spanningen. Niet uitgesproken verwachtingen.En ja, soms begrijp ik er met mijn hoofd weinig van. Maar mijn lijf begrijpt het feilloos.

Ik zeg vaak: “ik doe maar wat.”Dat klinkt licht, misschien zelfs onnozel.Maar daaronder zit vertrouwen. Vertrouwen dat innerlijke kracht zich niet hoeft aan te kondigen. Dat wat klopt, niet geduwd hoeft te worden.

Ik ben geen heilig boontje.Ik twijfel, ik zoek, ik struikel soms.Maar ik probeer wel eerlijk te blijven. Naar mezelf. Naar de ander. Naar het proces.

Ik verlang naar een community waarin niets bewezen hoeft te worden.Waar mensen niet groter of kleiner worden gemaakt.Waar openheid geen risico is, maar een basis.Waar transparantie geen eis is, maar vanzelfsprekend.

Geen strijd. Geen wij-zij.Geen podiumgevecht vermomd als samenwerking.

Ik ontmoet veel mensen die iets moois te brengen hebben.En ik gun het hen. Oprecht.Maar ik kies steeds bewuster met wie ik mijn energie deel. Niet vanuit afwijzing, maar vanuit zorg. Zorg voor het veld dat ontstaat wanneer mensen elkaar werkelijk ontmoeten.

Ik geloof dat wat waarde heeft, zichzelf draagt.Ook financieel.Niet door te trekken of te forceren, maar door te blijven bij wat klopt.

Misschien ben ik daarom die vreemde eend.Omdat ik niet meedoe aan haast.Omdat ik liever bedding bouw dan een podium.Omdat ik vertrouw op wat wil ontstaan, als niemand het vastgrijpt.

En misschien is dat precies wat ik hier te doen heb.

Niet om voorop te lopen.Niet om te leiden.Maar om ruimte te houden.

Voor wie wil landen.Voor wie niet harder wil zwemmen, maar zuiverder.

Ik blijf waar het water rustig is.En ik laat het veld zijn werk doen.