Falen?

22 Jaar geleden vierden we voor de laatste keer je verjaardag, dat wisten we toen niet.

Je werd 41 jaar, eigenlijk midden in het leven..

We hadden een mooi gezin en een goed leven, dat was onze basis.

Maar zoals alles, is er ook een keerzijde.

Waar jouw wereld groter werd, werd de mijne kleiner. Je was in de omgeving een graag gezien man, die veel goeds in zich had en ook deed. Je was een weldoener in het klein, gezien door je vrienden. Een bedrijf dat steeds groter werd. Je besteedde je tijd aan voetballen, werd voorzitter van de voetbalclub, kreeg dingen voor elkaar die anderen niet lukte.

Je werkte veel en hard en dat voor een kantoorman. Succes komt niet uit de lucht vallen en met je rotterdamse mentalitieit was je een echte doener. Om 6 uur de deur uit en om 17 uur thuis. Eten met de kinderen en naar bed brengen. Erna weer aan het werk of naar de voetbal, tennis of een andere afspraak. Ook op zaterdag werkte je tot ongeveer 1 uur. Zondag was de voetbalclubdag. Met 2 van de 4 kids ging je naar het voetballen. En om 17 uur stapte je weer binnen.

Zo startte er weer een nieuwe week...

Ik voelde me in die tijd alleen, want met 4 kids waren mijn ambities iets te veel van het goede. Ik had een goede baan en steeds meer verantwoordelijkheid. Alleen kreeg ik het niet meer gecombineerd met zorgen voor en werken voor..

Mijn wereld werd kleiner toen ik besloot om te stoppen. Wat een moeilijke beslissing was en jij begreep er niks van....

Ergens in onze relatie waar houden van er nog was, maar verbinding niet veel meer, werd je 41 jaar en brak er een aparte tijd aan. We hebben veel gepraat wat er mis ging, veel ruzie, tranen en meer. Maar altijd wel het gevoel we willen elkaar niet kwijt.

Op het moment dat we in een soort van oplossingsfase zaten, waarin we weer naar elkaar toe groeiden. Overleed jij!

Alsof de bodem onder me weggeslagen werd en ik in een stinkend moeras terecht kwam. Het werden zware jaren. Waarin het mij niet lukte om ons gezin bij elkaar te houden.

Hoewel ik nu besef dat het niet alleen aan mij lag, ik mezelf vergeven heb en mezelf veel waard vindt, schuilt er altijd op bepaalde dagen iets van falen in mij..

En op jouw geboortedag is dat er zo 1..

Vandaag voel ik falen.

Falen dat ik het niet voor elkaar heb gekregen om ons klavertje 4 bijeen te houden. Tot mijn verdriet. Met kinderen die een vader missen en kleinkinderen een opa.

Iedere 19 oktober denk en voel ik me als nu 22 jaar geleden, een diepe liefde voor wat was. Maar ook een falen op deze dag.

Helaas kan ook ik niks met had ik maar of was het maar..

Lieve Lo, Dank je voor al het moois wat je me gegeven hebt. Inclusief 4 kinderen en de liefde.

Altijd in mijn hart en om de beatles aan te halen...let it be!