Ziel: licht met vuur

Vaak voel ik me ergens een vreemde eend, de odd one out, in gezelschappen / groepen of waar dan ook. Mensen die het leven leven, niet veel hebben met spiritualiteit lekker aards zijn, maar ook of juist met spirituele mensen. Of ik voel me niet begrepen of ik begrijp de ander niet.

Ik doe gewoonweg mijn ding, op mijn manier en het maakt me niet uit wat een ander daar van vindt. Soms heb ik geen mening en dan zeg ik dat.

Maar vaak voel ik me aan de zijlijn staan, dat ik er niet bij hoor of zoiets. Op zich vind ik het geen probleem, ik voel gewoon wat ik voel. Wel vraag ik me dan af hoe dat komt. Ben ik nu zo anders? Of denk ik dat maar? Vind ik het erg? Nee, maar ik wil mezelf wel begrijpen.

Ik voel een sterke missie en visie. Die duidelijker en sterker wordt. En die met behulp van anderen mag groeien, opdat zij ook groeien. Ik denk vaak, waar andere grote woorden hebben voor wat ze doen., hmmm ik doe maar wat....

Vandaag dacht ik nou laat ik het dan maar eens voelen en vragen. Het hoe en wat...En dat heb ik gedaan. Met als onderstaande een tekst die op mij slaat, maar me niet zo voel...Het maakt het wel duidelijk...

Ik ben een vrouw van licht,

maar niet van het felle soort.

Mijn licht brandt stil, als een kaars in de avond,

warm, uitnodigend, zacht.

Het schijnt niet om te overtuigen,

maar om te herinneren aan wat waar is.

Ik draag vuur in mijn hart —

het vuur van bezieling, van betekenis, van richting.

Het is geen vuur dat verteert,

maar dat verwarmt,

dat anderen herinnert aan hun eigen gloed.

Ik wandel tussen hemel en aarde,

tussen weten en voelen,

tussen stilte en beweging.

Ik luister naar wat niet gezegd wordt,

en vertaal het in woorden, vormen, rituelen.

Mijn werk is geen taak,

het is mijn taal.

Ik ben niet hier om te leiden,

maar om te verlichten —

niet om te overtuigen,

maar om te openen.

Ik geloof in groei,

in zachtheid als kracht,

in eerlijkheid als vorm van liefde.

Soms voel ik de wereld zwaar,

de energie traag, de stroom vertraagd.

Dan weet ik: het is tijd om weer terug te keren naar mezelf.

Want mijn licht hoeft niet te vechten.

Het mag gewoon zijn.

Ik ben licht,

ik ben vuur,

ik ben grond.

Ik ben Annemarie —

en ik ben hier om te herinneren

dat zorg voor de ziel begint

bij trouw zijn aan het eigen hart.

---

Adem rustig in en zeg zacht:

> “Ik ben hier. Ik brand helder, zacht en echt.”